Filmy surrealizm, fotografia, relacja mąż-żona

Solaris – planeta, która materializuje obraz tych, z kim nie jesteśmy w stanie się rozstać w swoich myślach, uczuciach, życzeniach, bez względu na to, jakiego rodzaju są to uczucia: czy to miłość, żal, czy poczucie winy. Solaris nie więzi, ale i nie wypuszcza swoich gości, wciela jedynie w życie to, z czym nigdy nie będzie się w stanie rozstać. W dużej mierze film stanowi połączenie fantastyki z rozmyślaniami o kosmosie, Ziemi, człowieku, sumieniu, życiu, śmierci i odpowiedzialności przed przyszłością.

Film opowiada niecodzienną sytuację z życia fotografa Mody. Thomas nie mając lepszych perspektyw na spędzenie wolnego czasu wyrusza w miasto z celem zrobienia zdjęć. Po wywołaniu okazuje się że przypadkiem uchwycił scenę morderstwa.

Sam jest inżynierem i właśnie dobiega końca jego trzyletnia samotna praca przy nadzorowaniu wydobycia na Księżycu paliwa używanego na Ziemi. Miał kontakt z żoną i córką tylko przez wideotelefon, i aż zbyt wiele czasu, by snuć refleksje na temat przeszłości. Dzień powrotu do domu się zbliża, a tymczasem sprawy w odizolowanym świecie Sama zaczynają przybierać bardzo zaskakujący obrót…

Psychiatra, który ciągle nie może dojść do siebie po śmierci swojej żony otrzymuje zagadkową wiadomość od przyjaciela znajdującego się na stacji międzyplanetarnej obserwującej planetę "Solaris" i fenomeny z nią związane, w której zachęca go do przybycia. Z powodu niewyjaśnionych zdarzeń załoga "Solaris" zaczyna doświadczać zaburzeń pamięci, w których pojawiają się dawno zmarli członkowie rodziny, włączając w to żonę głównego bohatera. Pojawiający się znikąd ludzie nie wiedzą jak trafili na pokład stacji, nie wiedzą, że są wytworem wyobraźni, uważają się za rzeczywiste istoty.

Mike Waters (River Phoenix) cierpi na narkolepsję, co utrudnia mu życie. Nie ma pieniędzy, domu, ani środków do życia, dlatego też aby przetrwać trudni się prostytucją. W wieku dziecięcym był wychowywany przez matkę, która pewnego dnia po prostu zniknęła. Od tamtego momentu pragnie ją odnaleźć. Wraz ze swoim przyjacielem Scottem Favorem (Keanu Reeves) wyruszają w podróż, która kończy się we Włoszech. Tam Scott zakochuje się w ubogiej, pięknej dziewczynie.

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.

Ferdinand Griffon jest mężczyzną w średnim wieku. Ma żonę i dzieci i prowadzi spokojne życie. Pewnego dnia poznaje młodą studentkę Marianne Renoir. Zakochują się w sobie, od pierwszego wejrzenia i postanawiają uciec z miasta. Po drodze dzieje się wiele szalonych i niewytłumaczalnych wydarzeń.

Biografia jednego z najbardziej oryginalnych i dziwacznych amerykańskich reporterów, legendarnego twórcy bezczelnego, prześmiewczego i nieustraszonego stylu dziennikarstwa nazwanego „gonzo”, Huntera S. Thompsona. Był autorem powieści "Fear And Loathing In Las Vegas", na podstawie której Terry Gilliam nakręcił Las Vegas parano z Johnnym Deppem w niezapomnianej roli Thompsona, który wypija tysiące szklanek bourbona i wciąga niezliczone kreski kokainy. Reżyser Alex Gibney inteligentnie przepytuje kolegów Thompsona i maluje wielowymiarowy portret, który ukazuje go jako człowieka niezwykle inspirującego i jednego z najbardziej wpływowych amerykańskich pisarzy i buntowników. Narratorem filmu jest Johnny Depp.

Małżonkowie Barbara i Adam giną w wypadku samochodowym. Ich dusze nie trafiają jednak do nieba. Młodzi powracają jako duchy do swojego domu w Nowej Anglii. Do posiadłości wprowadza się niezwykle kłótliwa rodzina z Nowego Jorku. Nowi właściciele doprowadzają dom do ruiny. Duchy chcą jak najszybciej pozbyć się intruzów. Wynajmują bioegzorcystę, by pomógł im w pozbyciu się uciążliwych lokatorów.

Głównym bohaterem „Przedstawienia” jest angielski gangster Chas Davlin (rewelacyjny James Fox), który zajmuje się ściąganiem długów. Kiedy przez „przypadek” zabija jednego z klientów swojego szefa, musi uciekać przed policją i własnym bossem. Miejsce schronienia znajduje w domu podupadłego gwiazdora rocka – Turnera (Mick Jagger), który żyje z dala od świata, wraz ze swoimi dwiema kochankami. Na początku Turner nie ma ochoty pomagać Chasowi, z czasem jednak między tą dwójką nawiąże się dziwna, perwersyjna relacja…